Bharathiyar Poem – Crop of Freedom

Crop of Freedom

Floral Garland (Lament)

1.   Did we grow this with water? O Lord!
     This crop - we nurtured with our tears;
     Would you let it burn to ashes?

2.   Pouring solicitude as ghee1,
     We grew in our hearts – this vibrant lamp,
     Would you let it perish, O Merciful?

3.   After a millennium of dormancy,
     Came around this unexpected gem (of freedom),
     Would we let it fail?

4.   Righteousness would win, said the wise ones.
     Was that a lie?
     The consequences of karma - haven’t we suffered enough?

5.   Noble souls languishing in prison,
     Scholars toiling beneath oil-press2,
     Can you not see their affliction?

6.   Countless good people – hearts stifling,
      Crying out like blind children,
      Can you not see their misery?

7.   Women and children cruelly separated, from 
     Loving young men losing heart;
     Can you not see their heartache?

8.   O Mother! The possessions you granted us are all lost, 
      For us, broken-hearted;
      Who, besides you, can purge our agony?

9.   Isn’t joyful freedom a conferral of your grace?
     When heartless beasts snatch it away, 
     Won’t you salvage and restore it to us?

10.  Is life at all possible, without the raining sky?
      O Father! If our freedom is denied to us,
      What would we - the hapless do?

11.  Without lies in our hearts, these prayers we seek, which you should grant;
      Devoid of deceit are we,
      Can you see not the purity in our hearts?

12.  Is it a lie - that we suffer to lose our bodies and belongings?
      Is it a lie - our anguish, our incessant lamentation?

13.  For your sake, with your blessing,
      Your privilege of freedom - should we ask,
      For our sake, won’t you show us compassion?

14.  Are we newly seeking freedom today?
      For eons our ancestors lived in precious freedom
      That is all we seek, won’t you consider this?

15.  If it is true – 
      That virtue and you are immutable,
      Bless us, grant us - this singular boon of freedom.

¹ Clarified butter.

² This was a method of hard-labor used by the British to punish the freedom-fighters(activists), wherein the animals that were used to pull these oil-presses were replaced by the prisoners.

Note: This is a song of lamentation to God about the suffering of colonized India under the British rule. It is an outpouring of grief from the poet about the conditions of his fellow-countrymen, where scholars and noble people were imprisoned for being freedom activists, where young men had to leave behind their families to join the freedom fight, while the heartless beasts (colonial British) were snatching away their freedom conferred by God and enjoyed by their ancestors. The poet describes freedom as a tender crop, a vibrant lamp and an unexpected gem, in the first three verses, goes on describe the suffering of his nation (verses 4-8), then finally pleads with the Lord in several ways, (verses 9-15) to grant this freedom for his nation.

God is referred to as Father and Mother in this poem. This is common in Tamil literature, where God is everything and everyone, father, mother, friend, partner, etc. Bharathiyar employs this form of devotion to the various gods of Hinduism throughout his vast poetry. There are poems where truth is god and fine intellect is god. As a self-assured man, he seems to address these gods as equals, taking great liberties with them, without compromising deference.

My thanks to Prof. E. Subramaniam, retired Head of the Department from Abdul Hakeem College, Melvisharam, Tamilnadu, whose extensive notes on helped shape the translation of the poem, “Crop of Freedom”.

சுதந்திரப் பயிர்

– சுப்ரமணிய பாரதியார்

கண்ணிகள்

1.	தண்ணீர்விட் டோவளர்த்தோம்? சர்வேசா! இப்பயிரைக் 
        கண்ணீராற் காத்தோம்; கருகத் திருவுளமோ 

2.	எண்ணமெலா நெய்யாக எம்முயிரி னுள்வளர்ந்த 
        வண்ண விளக்கிஃது மடியத் திருவுளமோ

3. 	ஓராயிர வருட மோய்ந்து கிடந்தபினர் 
        வாராது போல்வந்த மாமணியைத் தோற்போமோ?

4. 	தர்மமே வெல்லுமெனுஞ் சான்றோர்சொற் பொய்யாமோ?
        கர்ம விளைவுகள்யாங் கண்டதெல்லாம் போதாதோ?

5. 	மேலோர்கள் வெஞ்சிறையில் வீழ்ந்து கிடப்பதுவும் 
        நூலோர்கள் செக்கடியில் நோவதுவுங் காண்கிலையோ?

6.	எண்ணற்ற நல்லோ ரிதயம் புழுங்கியிரு 
        கண்ணற்ற சேய்போற் கலங்குவதுங் காண்கிலையோ?

7. 	மாதரையு மக்களையும் வன்கண்மை யாற்பிரிந்து 
       காத லிளைஞர் கருத்தழிதல் காணாயோ?

8. 	எந்தாய் நீதந்த இயற்பொருளெ லாமிழந்து
       நொந்தார்க்கு நீயன்றி நோவழிப்பார் யாருளரோ?

9. 	இன்பச் சுதந்திரநின் இன்னருளாற் பெற்றதன்றோ?
       அன்பற்ற மாக்கள் அதைப் பறித்தாற் காவாயோ?

10. 	வானமழை யில்லையென்றால் வாழ்வுண்டோ? எந்தைசுயா 
       தீனமெமக் கில்லையென்றால் தீனரெது செய்வோமே?

11. 	நெஞ்சகத்தே பொய்யின்றி நேர்ந்ததெலா நீதருவாய்;
        வஞ்சகமோ எங்கள் மனத்தூய்மை காணாயோ?

12.	பொய்க்கோ வுடலும் பொருளுயிரும் வாட்டு கிறோம்?
        பொய்க்கோ தீராது புலம்பித் துடிப்பதுமே?

13. 	நின்பொருட்டு நின்னருளால் நின்னுரிமை யாங்கேட்டால் 
        என்பொருட்டு நீதான் இரங்கா திருப்பதுவே?

14. 	இன்றுபுதி தாயிரக் கின்றோமோ? முன்னோர் 
       அன்றுகொடு வாழ்ந்த அருமையெலா மோராயோ?

15. 	நீயும் அறமு நிலைத்திருத்தல் மெய்யானால் 
       ஓயுமுன ரெங்களுக்கிவ் வோர்வர நீ நல்குதியே.