Bharathiyar Poem – Spared Coconut Grove

Spared Coconut Grove

(Original poem by Bharaithyar)

1.  Among the fields - 
    On the bank of a luxuriant pool 
    Not a soul in sight -
    I came in solitude, seeking comfort;

2.  When a squall blew through -    
    The trees - could they even be counted?
    Like seedlings they scattered,
    All over the land.

3.  On a small embankment
    Stood a tiny coconut grove - 
    Poor man’s property,
    Not pulverized by the storm.

4.  Some were felled – the trees,
    But several remained
    Spared by the God of Wind,
    So, it(grove) should live.

5.  I have seen solitude – 
    In that there is relish,
    Mist extinguishing sunshine –
    Honey treacle’s sweetness,

6.  Sun bears witness from sky -
    Like a joyful sphere of light,
    Dispersing everywhere – 
    Shining rays in a joyous song.

7.  Between the standing trees – 
    Under a small shade I stood,
    Forever in poetry – 
    Realizing the permanence of joy.

8.  Praise to Parasakthi1 – 
    Whoever sings your praise shall live and prosper
    Praise to Parasakthi – this is my
    Word, forget it not!

¹ Parasakthi is an avatar of Parvathi, who is Siva’s wife. Parasakthi also means the great energy that is found in everything in this universe – that propels and moves and animates.

Note: This poem is the poet’s revelry in solitude when he witnesses a sudden squall blow through a field of what appears to be several coconut groves. Among the many destroyed groves he sees one that was spared, which happened to belong to a poor man. This scene along with the clearing skies, brings him boundless joy.

பிழைத்த தென்னந்தோப்பு

– சுப்ரமணிய பாரதியார்

வயலிடை யினிலே–செழுநீர் 
    மடுக்  கரையினிலே,
    அயலெவரு  மில்லை,-தனியே 
    ஆறுதல் கொள்ள வந்தேன்.

2.  காற்றடித் ததிலே,-மரங்கள் 
    கணக்கிடத் தகுமோ?-
    நாற்றினைபோ லே-சிதறி 
    நாடெங்கும் வீழ்ந்தனவே.

3.  சிறிய திட்டையிலே-உளதோர் 
    தென்னஞ் சிறுதோப்பு- 
    வறியவ னுடைமை-அதனை 
    வாயு பொடிக்கவில்லை.

4.  வீழ்ந்தன சிலவாம்-மரங்கள் 
    மீந்தன பலவாம்;
    வாழ்ந்திருக்க வென்றே-அதனை 
    வாயு பொறுத்துவிட்டான்.

5.  தனிமை கண்டதுண்டு;-அதிலே 
    ஸார மிருக்குதம்மா!
    பனிதொலைக்கும் வெயில்,-அது தேம் 
    பாகு மதுரமன்றோ;

6.  இரவி நின்றிதுகாண்-விண்ணிலே 
    இன்ப வொளித்திரளாய்;
    பரவி யெங்கணுமே-கதிர்கள் 
    பாடிக் களித்தனவே.

7.  நின்ற மரத்திடையே-சிறியதோர் 
    நிழலினி லிருந்தேன்;
    என்றுங் கவிதையிலே-நிலையாம் 
    இன்ப மறிந்துகொண்டேன்.

8.  வாழ்க பராசக்தி!-நினையே 
    வாழ்த்திடுவோர் வாழ்வார்;
    வாழ்க பராசக்தி!-இதையென் 
    வாக்கு மறவாதே!